Objawy cukrzycy
Można wyróżnić trzy typy cukrzycy:
- typ 1 dotyka około 10% osób z cukrzycą i na ogół występuje w dzieciństwie lub młodości, objawia się zmianą temperatury, zmęczeniem i osłabieniem mięśni, utratą masy ciała z uwagi na to, że przy braku lub braku insuliny komórki nie mogą wykorzystywać glukoza we krwi jako źródło energii do wszystkich czynności i nadrabia to białkami mięśniowymi i tłuszczami zapasowymi, suchą i odwodnioną skórą, koniecznością częstego oddawania moczu, a zwłaszcza w nocy (wielomocz).
Gdy poziom glukozy we krwi jest bardzo wysoki, ponieważ z moczem traci się dużo płynów, skóra i błony śluzowe mają tendencję do odwodnienia, organizm jako całość odczuwa potrzebę uzupełnienia płynów, a co za tym idzie, uczucie intensywnego pragnienia ( polidypsja), niewyraźne widzenie, infekcje, ponieważ mocz osoby chorej na cukrzycę jest bogatszy w cukier (glukozę) i dlatego stanowi doskonałą pożywkę dla drobnoustrojów, co w konsekwencji zwiększa ryzyko infekcji dróg moczowych (zapalenie pęcherza moczowego), trudności w gojeniu rany, skurcze stóp i dłoni, kwasica ketonowa, zwykle objawiająca się odwodnieniem, wymiotami, bólami brzucha, głodem powietrza. ;
- typ 2 jest najczęstszą postacią cukrzycy i stanowi około 90% przypadków tej choroby, jest najbardziej podstępna, ponieważ jest cicha, a więc trudniejsza do rozpoznania. Zarzuca się powszechne złe samopoczucie, które można rozpoznać po wysokim poziomie cukru we krwi, czyli ilości cukru we krwi, podstawowym objawem cukrzycy; dodatkowo może wystąpić inny objaw, a mianowicie zmętnienie czuciowe (pacjent jest zdezorientowany i mało klarowny), postać ta jest znacznie częstsza w tego typu cukrzycy i może być zdiagnozowana kilka lat po jej wystąpieniu, gdy powikłania są już obecny, nawet jeśli w cichej formie. Z tego powodu bardzo ważna jest regularna kontrola poziomu cukru we krwi w każdym wieku, ponieważ pozwala na wczesną diagnozę w predysponowanych przypadkach;
Zobacz też
- typ 3 występuje u kobiet w ciąży, jest rozpoznawany na podstawie próbki krwi i zanika po porodzie.
Przeczytaj też: Cholesterol: co to jest i jak go zredukować
Do prawidłowej i bezpiecznej diagnozy cukrzycy wystarczy, że wykryty zostanie tylko jeden z następujących stanów: w obecności wartości glukozy we krwi zmierzonej o dowolnej porze dnia powyżej 200 mg / dl; na czczo powyżej 126 mg / dl (na czczo = brak przyjmowania pokarmu przez co najmniej 8 godzin); stężenie glukozy we krwi większe lub równe 200 mg / dl podczas krzywej obciążenia; test ten jest zwykle przeprowadzany w szpitalu, podając znaną i określoną ilość cukrów, a następnie odnotowując, jak zmienia się zmierzona wartość.
Wreszcie są sytuacje, w których, nie przekraczając wskazanych wartości glikemii, mówimy o nietolerancji glukozy: glikemia na czczo między 100 a 125 mg/dl oraz glikemia podczas krzywej obciążenia między 140 a 200 mg/dl. Często stany te występują w obecności innych stanów patologicznych, takich jak nadwaga, dyslipidemia (uproszczona, cholesterol i/lub nadmiar tłuszczu we krwi), nadciśnienie (tj. wysokie ciśnienie krwi).
Lekarz rodzinny odnajdzie patologię i spróbuje wyleczyć niższe stężenie glukozy we krwi, następnie skieruje pacjenta do diabetologa i podologa. Pacjent będzie musiał zadbać o odżywianie, wykonywać aktywność fizyczną i eliminować palenie.
Chociaż cukrzyca sama w sobie nie powoduje objawów, jeśli nie jest leczona, z czasem prowadzi do poważnych problemów zdrowotnych: chorób serca, takich jak zawał serca; udar mózgu; niewydolność nerek, aż do dializy; uszkodzenie oczu; zaburzenia wrażliwości, zwłaszcza w nogach; poważne problemy z krążeniem w nogach, aż do zgorzeli; śpiączka kwasicy ketonowej, poważna ostra choroba wymagająca pilnej hospitalizacji (sytuacja ta występuje znacznie częściej w cukrzycy typu 1).
Innym możliwym wystąpieniem jest śpiączka hiperglikemiczna, która nie charakteryzuje się obecnością ciał ketonowych, a jedynie wyraźną hiperglikemią (nawet powyżej 600-700 mg/dl).
