Kleptomania: rozpoznawanie i leczenie
Sztuczki, klejnoty, jedzenie... Kleptomania, uważana za prawdziwą chorobę, to objaw neurotyczny, patologiczna potrzeba kradzieży, niepowstrzymany i nieumotywowany impuls do kradzieży przedmiotów nawet bez wartości i niekoniecznie związanych z realną potrzebą.
Jednym z głównych kryteriów rozpoznania kleptomanii jest właśnie bezużyteczność skradzionych przedmiotów: złodziej często zawłaszcza rzeczy bezwartościowe, których nie będzie potrzebował, a które następnie zgromadzi lub wyrzuci.Kradzież jest dla niego potrzebą, której nie zaspokaja przebywają w przedmiocie, ale w samym pragnieniu.
Kleptomania: objawy
Objawy kleptomanii są wymienione w Podręczniku diagnostyczno-statystycznym zaburzeń psychicznych (Podręcznik diagnostyczno-statystyczny zaburzeń psychicznych)), opublikowany w Ameryce.
W szczególności, aby zdefiniować kleptomanię, zaburzenie musi mieć następujące cechy:
- niepowstrzymane i powracające pragnienie kradzieży;
- Silne napięcie tuż przed dokonaniem kradzieży;
- Przyjemność lub ulga, gdy kleptoman podejmuje działanie;
- Kradzież nie jest motywowana gniewem lub chęcią zemsty i nie towarzyszą jej urojenia, epizody maniakalne lub halucynacje;
- Przedmioty nie są kradzione do użytku osobistego lub dla ich wartości handlowej.
Kleptomania: przyczyny
Początki kleptomanii są wciąż słabo poznane. Wielu psychologów uważa to za substytut seksualności: pogoń za przyjemnością poprzez „tajemną i zakazaną aktywność służyłaby zrekompensowaniu nieobecnego lub niesatysfakcjonującego życia seksualnego.
Z drugiej strony inna szkoła myśli powraca do nieświadomego poczucia winy, które może aktywować stany depresyjne i lęk; zgodnie z tym wyjaśnieniem zjawiska, przyczyn gestu należy szukać przede wszystkim w pragnieniu kary, która stałaby się zatem aktem kompensacyjnym podnoszącym na duchu.
Kleptomania: lekarstwa
Aby wyzdrowieć z kleptomanii, trzeba najpierw przyznać, że cierpi na nią. Większość osób dotkniętych tym zaburzeniem w rzeczywistości nigdy o tym nie mówi i nie konsultuje się z psychologiem w celu rozwiązania problemu. Gdy osoba ma świadomość, że ma problem i prosi o pomoc, zwykle wystarcza psychoterapia behawioralna lub najnowsza technika psychodramy grupowej, gdzie sześciu/ośmiu pacjentów jest śledzonych przez specjalistę.
Celem jest ustabilizowanie nastroju pacjenta, aby zachęcić do ustania tych niekontrolowanych impulsów. Tam, gdzie podejście psychologiczne nie wystarcza, można również skorzystać z dodatkowej pomocy farmakologicznej i najczęściej podawanymi substancjami są fluoksetyna (Prozac) i naltrekson (Revia).
