Politycznie poprawne: wszystko, co musisz wiedzieć o tej ideologii
Otwarcie artykułu w gazecie lub obejrzenie reportażu w telewizji jest obecnie prawie niemożliwe bez usłyszenia o poprawności politycznej. Ta ideologia, która ostatnio zmonopolizowała debaty we wszystkim, od polityki po kulturę, ma na celu położenie fundamentów pod bardziej sprawiedliwe i integracyjne społeczeństwo. Jednak pomimo najlepszych intencji niewielu otwarcie kwestionuje tę praktykę, obawiając się, że może ona zakneblować wolność słowa i myśli. Jeśli jesteś zdezorientowany w tej kwestii, wystarczy przeczytać nasz artykuł, w którym staraliśmy się jak najwięcej zilustrować, co tak naprawdę oznacza politycznie poprawność.
Dla wielu odejściem od poprawności politycznej jest koncepcja przywłaszczenia kulturowego. Aby dowiedzieć się więcej o tym bardzo aktualnym zagadnieniu, wystarczy obejrzeć ten film:
Co to znaczy poprawność polityczna?
Wyrażenie poprawne politycznie odnosi się do tej ideologicznej tendencji, z którą dąży się do przyjęcia postawy szacunku i przyjęcia coraz bardziej inkluzywnego języka wobec osób należących do kategorii notorycznie dyskryminowanych, takich jak członkowie społeczności LGBTQI + czy mniejszości etniczne i religijne. W ostatnich latach to wyrażenie, obsada anglo-amerykańskiego politycznie poprawnego wyrażenia, weszło z wyprostowaną nogą do powszechnego żargonu i stało się niekwestionowanym protagonistą publicznych i prywatnych debat dotyczących polityki, kultury i społeczeństwa nie tylko w Stanach Zjednoczonych. , ale także we Włoszech. Jest to postępowy ideał kulturowy, który ma na celu eliminację zachowań i słów, które jako potencjalnie obraźliwe, mogą podsycać uprzedzenia i błędne stereotypy w kwestiach takich jak płeć, orientacja seksualna, religia, wiek, wygląd fizyczny i zdrowie.
Zobacz też
Politycznie poprawne: historia i ewolucja
Po raz pierwszy wyrażenie „politycznie poprawny” datuje się na okres po rewolucji rosyjskiej z 1917 r., a dokładniej w słowniku marksistowsko-leninowskim. Terminologia ta miała wówczas zupełnie inne znaczenie niż dzisiaj i odnosiła się do używania, zwłaszcza przez media, języka propagandowego i solidarnościowego z reżimem. Następnie wyrażenie to ewoluuje w czasie i zostało przyjęte około lat 30. XX wieku przez amerykańskie ruchy lewicowe, które dążyły do zagwarantowania równości mniejszościom, oddając głos nieznanym dotąd rzeczywistościom, także poprzez formułowanie poprawnego języka i pozbawione obraźliwych kategoryzacji. Jednak dopiero na przełomie lat 70. i 80. narodziła się koncepcja poprawności politycznej, jaką rozumiemy dzisiaj.
Kontekstem jest dziedzina akademicka Stanów Zjednoczonych Ameryki, umieszczona w historycznym momencie, w którym uniwersytety po raz pierwszy otwierały swoje drzwi dla rosnącej liczby studentów afroamerykańskich lub należących do innych mniejszości. Początkowo to zupełnie nowe zjawisko miało katastrofalne skutki, rozpoczynając serię rasistowskich epizodów, które wstrząsnęły kilkoma uniwersytetami. Aby powstrzymać falę ksenofobicznych reakcji, rektorzy i profesorowie wprowadzili tzw. kody mowy, czyli pozbawione jakiejkolwiek wartości obraźliwej i uwłaczającej, sprzyjające pozytywnemu spotkaniu i przyczyniające się do tworzenia wielokulturowego środowiska, w którym panuje całkowita harmonia między zasady te obejmowały na przykład użycie wyrażenia Afroamerykanie lub Afroamerykanie (Afroamerykanie) w celu zastąpienia słów takich jak czarni, czarnuchy i murzyni lub słowa „gej” zamiast „sodomit” i „pedał”. ”.
Bardziej inkluzywny i pełen szacunku język
Walka toczona przez zwolenników poprawności politycznej dotyczy przede wszystkim języka. Jak wielokrotnie podkreślaliśmy w tym artykule, użycie słów ma ogromną wartość społeczną i może pomóc w włączeniu lub, przeciwnie, wykluczeniu pewnych osób, spychając ich na margines społeczeństwa i pozbawiając ich prawa do godnej reprezentacji językowej. Dzisiejsza debata na temat poprawności politycznej dotyczy głównie realiów, które przez lata były nękane obelgami i wykroczeniami wymierzonymi w ich własną tożsamość polityczną, seksualną, etniczną i religijną. Przyjrzyjmy się więc bardziej szczegółowo, jakie są konkretne zmiany, które nurt politycznie poprawny pomógł lub zamierza wprowadzić w dziedzinie językowej i z jakiego punktu widzenia:
- Etniczne i rasowe: w ostatnich latach, poprzez przyjęcie politycznie poprawnej postawy, rozpoczęło się stopniowe zastępowanie słowa „czarny”, często używanego z uwłaczającą konotacją, terminem „czarny”. Fakt, który w tym sensie wywołał we Włoszech spore zamieszanie, trafiając na okładki każdej gazety, sięga końca 2020 roku, kiedy to podczas piątej edycji programu „Big Brother Vip” zawodnik Fausto Leali została wydalona z domu po tym, jak wielokrotnie twierdziła, że używa tego wyrażenia. I właśnie z tej perspektywy z czasem celem jest zniechęcenie do używania formuły „kolor”, ponieważ jest ona etnocentryczna i wewnętrznie dyskredytująca.
- Płeć: Ci, którzy przyjmują ideały poprawności politycznej, wierzą, że nasz język jest głęboko seksistowski, a to dzięki patriarchalnym strukturom, za którymi zawsze opowiadało się społeczeństwo. Celem jest zatem uczynienie języka jak najbardziej inkluzywnym również w tym sensie, wprowadzenie nowych słów, takich jak „prawnik” i „inżynier”, uwzględniających obecność i autorytet kobiet w obszarach, w których jeszcze kilka lat temu , to były zwykłe białe muchy. Ponadto, aby wykorzenić androcentryczną perspektywę, z jaką języki były modelowane do tej pory, coraz częściej czyta się słowa nie konotowane z takiego punktu widzenia, na przykład poprzez użycie końcowej gwiazdki (np. wszystkie *) lub samogłoski neutralnej schwa („chłopiec”).
- Seksualność: Członkowie społeczności LGBTQ + zawsze byli obiektem dyskryminacji i nadużyć, ponieważ ich seksualność lub tożsamość płciowa nie mieszczą się w standardowych klasyfikacjach. Pomyśl tylko o tym obraźliwym i barwnym języku, który przez lata został przyjęty przez większość w odniesieniu do osób homoseksualnych i transseksualnych. Jedną z walk prowadzonych przez ideologię politycznie poprawnych jest w istocie wykorzenienie tego chorego systemu z korzeniami i zapewnienie, że każdy, od redaktora gazety po klienta baru, zacznie traktować te kategorie z powagą. należyty szacunek, przełamywanie tabu i błędnych wyobrażeń. W tym celu politycznie poprawny zachęca nas gorąco do porzucenia pewnych słów i zastąpienia ich bardziej odpowiednimi i mniej „kolorowymi”, preferując przede wszystkim np. słowo „wesoły”. Innym faktem językowym, przeciwko któremu otwarcie opowiadają się zwolennicy poprawności politycznej, jest deadnameing, czyli używanie oryginalnej nazwy w odniesieniu do osoby transpłciowej, która przeszła interwencję przejściową z jednej płci na drugą. Dlatego jeśli kobieta o imieniu Maria identyfikuje się jako mężczyzna i postanawia zmienić imię na Mario, musimy uszanować ten wybór i odnosić się do niego tylko i wyłącznie jako Mario. Może się to wydawać trywialne, ale niestety jest to błąd, w który wciąż popadają media, które nie liczą się z tymi, którzy stanęli przed trudną i odważną ścieżką i w konsekwencji zasługują na należytą uwagę.
- Zawodowy: kolejnym obszarem, w którym kultura politycznie poprawna chce wnieść ważne innowacje, jest język związany z zawodami. Przez lata faktycznie niektóre prace były uważane przez resztę firmy za drugorzędne, zdobywając nazwy, które kojarzyły się z nimi w mniej lub bardziej zawoalowany obraźliwy sposób. Tak jest na przykład w przypadku określeń takich jak „dozorca” czy „grabarz”, które dziś zastępują odpowiednio „operator szkolny” i „operator cmentarza” przez zwolenników poprawności politycznej. Celem tej operacji, dla niektórych cechującej się być może nadmierną nadwrażliwością, jest przywrócenie godności operatorom kategorii, zaczynając właśnie od użycia języka. W rzeczywistości słowa mogą stopniowo wpływać, zmieniając go, na opinię, jaką ludzie mają w odniesieniu do pewnych rzeczywistości.
Krytyka i kontrowersje
Pomimo swoich szczerych i godnych podziwu intencji, koncepcja politycznie poprawna z czasem nabrała „negatywnego znaczenia dla niektórych i jest coraz bardziej centrum kontrowersji i niezgody w świecie kulturalnym, politycznym i społecznym. pole wielokrotnie, otwarcie opowiadając się przeciwko kulturze politycznie poprawnej, uważane za broń ideologiczną, za pomocą której najbardziej radykalne skrzydło lewicy zamierza realizować proces językowego konformizmu i narzucać jedną myśl. poprawny politycznie ideał za wszelką cenę ma sparaliżować debatę kulturalną, pozbawiając artystów, autorytety i instytucje wolności myśli i słowa, dlatego w 2020 roku grupa 150 pisarzy i intelektualistów, w tym Noam Chomsky, JK Rowling i Margaret Atwood, napisała list otwarty z wyróżnieniem a także krytyczności tego intelektualnego systemu, który ogranicza porównywanie i wymianę idei na rzecz obłudnej i poirytowanej godności.
Od kilku lat w Stanach Zjednoczonych i od kilku miesięcy we Włoszech są tacy, którzy nawet krzyczą na dyktaturę politycznie poprawnych i obawiają się, że ten ideologiczny reżim może mieć jako bezpośrednią konsekwencję inne zjawisko, które słyszymy coraz częściej i częściej o kulturze anulowania, czyli o kulturze anulowania lub bojkotu. Wyrażenie to odnosi się do postępującej „eliminacji” postaci lub produktów, które nie mieszczą się w normach poprawności politycznej, ponieważ są uważane za bezczelne i lekceważące w reprezentacji pewnych kategorii społecznych, przede wszystkim mniejszości. W tym sensie emblematyczny jest dość niedawny przypadek z udziałem aktorów głosowych w „Simpsonach”. Producenci kreskówek deklarują w rzeczywistości, że nie będą już pozwalać białym aktorom głosowym na oddawanie głosu postaciom innych grup etnicznych, uważając to za kolejny przejaw ucisku, jaki ludzie rasy kaukaskiej dokonywali przez lata ze szkodą tych kolorowych. W tę ideologiczną burzę zaangażowała się także aktorka pokroju Scarlett Johansson, która po różnych kontrowersjach zrezygnowała z filmu, w którym grała rolę transpłciowego mężczyzny, uważając za bardziej słuszne powierzenie tej roli osobie należącej do wspomnianej kategorii nawet w rzeczywistość.
Ale przypadki anulowania kultury, które wywołały największe poruszenie, nie kończą się tutaj i dotyczą np. anulowania z niektórych znanych platform streamingowych odcinków seriali, w których pojawiły się odcinki blackface lub usunięcia ze świata kino i/lub wycofanie niektórych filmów z kin po skandalach, głównie o charakterze seksualnym, w które zaangażowani byli bohaterowie, zanim zostali sądzeni, jak w przypadku Kevina Spaceya. Albo zabójstwo i oszpecenie, po zabiciu George'a Floyda przez policjanta w Minneapolis, posągów przedstawiających dzielące historię postacie, takie jak Krzysztof Kolumb i dziennikarz Indro Montanelli, oskarżonych o popełnienie okrucieństw wobec rdzennej ludności podczas kolonializmu.
Zarzut wysuwany pod adresem politycznie poprawnej dotyczy zatem modus operandi, za pomocą którego ideał ten dąży do przywrócenia pewnego rodzaju sprawiedliwości społecznej, skupiając się tylko na formie (na przykład użycie określonego słowa zamiast innego), a nie na te problemy, które stara się rozwiązać, a najbardziej sceptyczni wobec tej praktyki są też przekonani, że ideologia ta, zrodzona z zamiarem tłumienia konfliktów, przeciwnie, podsyca kolejne niezadowolenie, budząc z każdym dniem nowe kontrowersje.
W rzeczywistości zwolennicy politycznie poprawnego myślenia nigdy nie zajmowali się rozwiązywaniem pewnych problemów społecznych, ale przygotowywaniem przyjaznego gruntu dla uznania godności uciśnionych i podjęcia dyskusji w imię pełnego szacunku i obywatelskiego tonu. Dla nich postęp także i przede wszystkim zaczyna się od słów, bo to od sposobu, w jaki ludzie się wyrażają, ocenia się stopień cywilizacyjny społeczeństwa.
