Wszystkie najbardziej znane i najzabawniejsze cytaty Gigi Proietti
Gigi Proietti należy do tej grupy artystów, którzy tworzyli historię Włoch.Ironiczny, lekceważący, momentami ostry, ale zawsze głęboko ludzki, rzymski aktor ze swoimi słynnymi aforyzmami potrafił skondensować ducha narodu. Jego cytaty rozśmieszają nas dzisiaj jak pierwszego dnia: tutaj zebraliśmy jego najsłynniejsze frazy. A jeśli chcesz zawsze budzić się w dobrym nastroju, wypróbuj sztuczki, które znajdziesz w tym filmie!
Najsłynniejsze śmieszne zwroty Gigi Proietti
Gigi Proietti był świetnym włoskim aktorem. Urodzony w Rzymie, z powodzeniem pracował w teatrze, kinie i telewizji, gdzie zagrał wiele ról, zarówno błyskotliwych, jak i dramatycznych. Obdarzony wszechogarniającą sympatią, znany jest przede wszystkim z ogromnej umiejętności rozśmieszania widzów, do tego stopnia, że jego żarty są cytowane do dziś.
Żyj, pozwól żyć, ale przede wszystkim... nie masz nic przeciwko.
Telewizja to urządzenie, które przekształciło krąg rodzinny w półkole.
Ty też nie bierz gwizdków za manierki, tylko że to męski gwizdek bez zadrapań!
Ale czy Rzym jest syntezą czego? Co za rzecz… Rzym jest syntezą wszystkiego.
„- Manzotin: Och w Mandrake, ale” i czy idziesz na Biegun Północny?
- Mandrake: W Manzotì pojadę na Biegun Północny, ale musisz to pieprzyć!”. Zaczerpnięty z filmu „Gorączka od konia”, w którym Gigi Proietti wcielił się w postać Bruno Fioretti, znanego jako Mandrake.
Kaligula to imię homo, Kaligula, jak Agrippina. „Gorant! Zaczerpnięty z filmu „Końska gorączka”
Mandrake: Zawód wiolonczeli „.I c” Mam zawód, którego teraz nie robię, żeby się przechwalać, ale gdybym nie był fregnone w tym „teraz mógłbym być świetnym aktorem, wiesz tylko z moimi czarodziejski uśmiech, że mogłem to zrobić". Weźmy pod uwagę Dusti Ofmana..., Steve'a Mequeena..., Ar Pacino...
- Er Pomata: A co z „? Koniami.
- Mandrake: Nie, znam dżokejów.Zaczerpnięte z filmu „Końska gorączka”.
Mandrake: A Poma", c" ty "na twarz...!
- Er Pomata: Tak, gdybym miał dwa to już byłem na uniwersytecie... W duchu!
Jednym z najbardziej lubianych gagów Gigi Proietti jest ten o białym rycerzu i czarnym rycerzu. Oto fragment: „Istnieje biały rycerz i czarny rycerz. Biały rycerz wyzywa czarnego rycerza na pojedynek, czarny rycerz zabija białego rycerza. Biały rycerz miał trzech synów, trzej synowie białego rycerza wyzywają białego rycerz na pojedynek czarny rycerz Czarny rycerz zabija całą trójkę dzieci białego rycerza [...] Teraz zadajesz sobie pytanie: jaki jest morał z tej historii? er c *** o!
Gigi Proietti opowiada o rozmowie telefonicznej z aktorem głosowym Emilio Cigoli: „Kiedy odebrał, usłyszałem Johna Wayne'a w jego ciepłym, głębokim i przekonującym głosie. Już miałem mu odpowiedzieć:” Cześć, John. Gdzie położyłeś konia ?”, Ale powstrzymałem się. Wziąłem odwagę i zacząłem mówić głosem jeszcze poważniejszym niż Cigoli. "Dzień dobry panie Cigoli, naprawdę chciałem z panem porozmawiać." Poczuł wyzwanie, po czym zniżył ton jeszcze bardziej: „Powiedz mi, proszę”. Potem zszedłem o kolejną „oktawę, a on zrobił to samo. Rozmowa praktycznie zakończyła się beknięciem”.
Refleksje Gigi Proietti o teatrze, życiu i sztuce
Choć Gigi Proietti jest pamiętany przez szeroką publiczność w szczególności ze swoich błyskotliwych i dowcipnych kreacji, był także świetnym aktorem dramatycznym, który potrafił odnowić świat włoskiego teatru. Pozostawił nam liczne refleksje na temat sztuki aktorskiej i sensu naszego istnienia: te są najgłębsze.
Za chwilę mógłbym zostać twoim przyjacielem, ale jeśli nie wiesz, że się śmieje, odchodzę. Kto nie wie, śmieje się, wzbudza podejrzenia.
W zawodzie aktora. Lubię to i mi też płacą. To dar niebios.
Panie Conte, nie żartuję. Nigdy nie żartuję.. gram. Tak, hazard to bardzo poważna sprawa. Bo ci, którzy żartują, robią to dla zabawy, ale ci, którzy grają, celują, oszukują się, wymyślają szczęśliwe zakończenie.. To nigdy nie nadchodzi.
To nie środki masowego przekazu ożywiły mit Battisti. Ale jego mitem jest wskrzeszenie środków masowego przekazu.
Ale musimy pamiętać, że teatr to nie telewizja. W telewizji co tydzień trzeba mówić różne rzeczy, bo publiczność jest taka sama. W teatrze co wieczór zmienia się publiczność, a tekst pozostaje ten sam. Inaczej Petrolini również musiałby przestać być Gastonem.
Dziękujmy Bogu, my aktorzy, którzy mamy przywilej kontynuowania naszych dziecięcych zabaw aż do śmierci, co powtarza się co wieczór w teatrze.
Witaj w teatrze, gdzie wszystko jest fałszywe, ale nic nie jest fałszywe.
Zapamiętywanie to ryzykowna praca, ponieważ wymaga silnych bodźców.
Komedia to skomplikowana sprawa, nie wystarczy wystawić ładnego drobiazgu, żeby zdobyć aplauz.
Teatr popularny to pusty slogan, który ma sens tylko wtedy, gdy przestrzeń staje się naprawdę popularna, jeśli ludzie czują, że pracujesz w określonym kierunku i nie, przepraszam, nie robisz ci loda.
Bardzo ważne jest, aby podążać za dziećmi, aby wiedzieć, co myślą, a zwłaszcza, jeśli naprawdę o czymś myślą.
Kryzys nie wychodzi z nienawiści, złości: to tylko konsekwencje. Z drugiej strony rozwiązaniem jest miłość i sprawienie, by dobrzy ludzie powrócili do mody.
W całkowitej utracie ludzkich wartości teatr jest studnią, z której można czerpać.
Refleksje o Włoszech, teatrze i rozrywce:
Czy wiesz, dlaczego my, Włosi, często tolerowaliśmy biurokrację i jej występki? [...] Ponieważ biurokracja była matką, miękkim i przyjaznym brzuchem, w którym znikało i pojawiało się ponownie 27 dnia każdego miesiąca. Wśród tych, którzy to zrobili, było silne przekonanie, że wszystko, co wydarzyło się na zewnątrz, ich nie dotyczy.
O swoim życiu: „Opowiadanie własnego życia nie jest czymś dla każdego. Oczywiście każdy może zapamiętać epizody, spróbować uhistorycznić, zastanowić się nad tym, jak upływa czas i jak się zmienia. Ale zapach biedy zmieszany z zapachem niedzielnego soku, wołania matek do niegrzecznych dzieci, które nie wracają na obiad, nieodwracalna radość z targu, paplanina na chodnikach...gra w tresette, życie na ulicy, kobiety przy parapetach, przemówienia bezrobotnych ... To wszystko, jak można ożywić to w czytniku, jeśli go tam nie było?”
O Rzymie: „Nie mogła zrozumieć, że stał się metropolią, po prostu nie może tego zrobić. Pewnego dnia wystarczy pojechać do dowolnego dużego europejskiego miasta, aby to zauważyć. Nawet jeśli nie mógłbym mieszkać na brukowanej uliczce dalej nie poznaję Rzymu. więcej. Stał się brzydki, rozbity, obcy sobie. Nie jest już jednością, ale sumą co najmniej siedmiu miast o różnych duszach. Przedmieścia, które się nie znają ”.
