Kobiety w komunikacji: wywiad z Valerią Mazzon z Adform
Dojrzewanie jest z pewnością ważnym kamieniem milowym, zarówno dla osoby, jak i dla marki, a w tym konkretnym przypadku dla naszej.
Gdy kobieta kończy 18 lat, zdecydowaliśmy się rozpocząć projekt Women Empowerment, który skupia się na kobietach zajmujących się komunikacją.
Valeria Mazzon, Country Manager w Adform, odpowiedziała nam na 5 istotnych pytań, mówiąc nam, jak głównym problemem kobiet w świecie pracy jest brak wiary w swoje umiejętności i jak należy edukować każdą pracującą kobietę, aby wierzyła w i ma ambicje.
1. Jak wygląda „bycie kobietą” w świecie pracy?
Bycie kobietą w świecie pracy to nie lada wyzwanie, ale także źródło równej satysfakcji. Aby być w pełni szczęśliwą kobietą w miejscu pracy, chciałabym pewnego dnia zostać dziennikarką i zadać to samo pytanie mężczyźnie: „Jak to jest być mężczyzną w świecie pracy?” Jak godzisz swoją rolę pracownika z rodziną i dziećmi? Z drugiej strony mam całkowitą świadomość, że dokonał się już duży postęp: dziś nie dziwią nas już pewne sytuacje zawodowe, zawodowe, kulturowe czy środowiskowe, ponieważ postrzegamy je jako normalne, a jeśli myślimy o stanie kobiet pracujących dwadzieścia czy trzydzieści lat temu rzeczywiście miała miejsce rewolucja. Jednocześnie, mimo że jestem zadowolony z mojej pozycji w świecie pracy, zdaję sobie sprawę, że jesteśmy bardzo „rozpieszczani” mediolańską rzeczywistością: w Mediolanie jest wiele możliwości pracy dla kobiety, podczas gdy być może jest ich znacznie mniej w reszta Włoch.
Zobacz też
2. Czym było dla ciebie „wzmocnienie pozycji kobiet” w wieku 18 lat?
Zawsze byłam za emancypacją kobiet; Pamiętam, że moja nauczycielka ze szkoły podstawowej, była partyzantka i przekonana feministka, zawsze namawiała nas, dzieci, do samodzielności, nauki i pracy, więc z tej triady uczyniłam motto mojego życia. Byłam wspierana przez moją rodzinę i otaczające mnie środowisko, co ma fundamentalne znaczenie: w rzeczywistości charakteryzującej się tkanką gospodarczą północnych Włoch i Mediolanu oraz w środowisku, w którym można zobaczyć i zrobić wiele rzeczy. w stanie nakarmić twój umysł i nauczyć cię, że nauka, podróże, odkrywanie nowych rzeczy, zdobywanie nowych doświadczeń, poznawanie nowych ludzi są tym, co odróżnia cię od innych, będziesz miał przewagę.Z tego powodu w wieku 18 lat byłem absolutnie przekonany, że tylko studiując i pracując mogłem zdobyć swoją niezależność.Moja idealna pozycja jako nowego dorosłego nie była „dom-dzieci-mąż”, ponieważ szkoła, rodzina i środowisko nauczyły mnie alternatywnego modelu, który niestety nie przytrafia się wszystkim dziewczyny.
3. Trzy słowa, które dziś kojarzą Ci się z „wzmocnieniem kobiet”
Są takie same jak wtedy, gdy miałam 18 lat, czyli samodzielność, nauka i praca. Gdy dorosłam, dodałam szacunku, wytrwałości i ironii, bo we wszystkim, co może się wydarzyć w ciągu dnia, umiejętność stawiania czoła codzienności z ironią i nietraktowania siebie zbyt poważnie są czynnikami niezwykle pomocnymi.
4. Co poleciłbyś 18-latkowi?
Radziłbym 18-letniemu mnie, abym bardziej słuchał rad rodziców, nauczycieli i ogólnie świata dorosłych, nie ulegając zbytnio ich wpływowi: szukać własnej niezależności, ale także umieć słuchać. W wieku 18 lat jesteś koniecznie zbuntowany, zawsze chcesz kontrastować z „głównym rozmówcą, czyli rodzicem, ale wierzę, że umiejętność słuchania więcej jest przydatna, aby się rozwijać, wiedzieć, jak oceniać więcej możliwości lub widzieć to samo sytuacja z punktu widzenia, natomiast w wieku 18 lat nadal bardzo duży wpływ ma środowisko, przyjaciele, firma, sami nauczyciele. W każdym razie uważam, że ścieżka rozwoju jest budowana na odpowiedzialności i błędach, co w praktyce oznacza bycie niezależnym w swoich wyborach, ale po wysłuchaniu większej liczby głosów, a nie tylko tych, które w danym momencie chce się usłyszeć.
5. Na ile potrzeba dziś mówić o upodmiotowieniu kobiet i co należy zrobić?
Jest wiele do zrobienia, ale nie znaleziono jeszcze odpowiedniego podejścia do rozmów z kobietami i młodszymi pokoleniami wkraczającymi na uniwersytet lub do świata pracy. Osobiście dużo rozmawiam z moimi dziećmi i ich przyjaciółmi: mając dwóch synów staram się przekazać im inną kulturę niż dawna; Wierzę, że w ten sposób nowe pokolenia będą mogły korzystać z innego rodzaju kultury.
Moi znajomi widzą we mnie przykład, ponieważ pracuję na stanowisku, pomimo trudności, jakie stawia przed nami życie. Moim zdaniem słabym ogniwem w realizacji zawodowej kobiet jest fakt, że nigdy się do tego nie czują, nie mają zaufania do siebie. Moją próbą jest przekazanie otaczającym mnie kobietom poczucia własnej wartości, wiary w swoje możliwości, chęci osiągnięcia celu, który zawsze jest trochę wyższy, co niekoniecznie musi pokrywać się z karierą w świecie pracy. Musisz się nauczyć i pamiętać, że najgorsze, co może się zdarzyć, to po prostu popełnić błąd i po pomyłce zaczynać wszystko od nowa. Kiedy pytam kobietę, kim chciałaby zostać w przyszłości, nikt nie daje mi odpowiedzi zgodnej z ambicją zawodową, bo nie docenia siebie; to prawda, że warunki pracy nie są najlepsze i jest wiele trudności i obiektywnych ograniczeń, ale główną przeszkodą nie jest przebywanie w środowisku zdominowanym przez mężczyzn, ale brak wiary we własne możliwości. Kobiety są bardzo emocjonalne w porównaniu z mężczyznami i brakuje im lekkości, ale obiektywnie trudno jest być lekkim podczas pracy lub podróży do pracy z umysłem pełnym tysiąca myśli i obaw związanych ze sferą rodzinną. Wierzę, że mężczyzna w tym historycznym momencie ma mniej tego rodzaju problemów niż kobieta; na szczęście nowe pokolenia urosły i rozwijają się z innym wzorcem odniesienia. W rzeczywistości uważam, że poczyniono ogromne postępy i dzisiejsi młodzi ludzie mają zupełnie inne podejście, ponieważ są przyzwyczajeni do pracujących kobiet, równego traktowania i wyborów, które nie były rozważane jeszcze kilka lat temu.
