Nigdy nie myślałam, że nadal jesteśmy w tym momencie na prawie do aborcji...
1 lutego kobiety z całej Europy zmobilizowały się do udziału w protestach przeciwko reformie hiszpańskiej ustawy o aborcji.Hiszpański minister sprawiedliwości Alberto Ruiz Gallardòn de facto wyraził „zamiar zmiany koncepcji stojącej za dobrowolnym zakończeniem ciąży”. ciąży, czyli wolnego wyboru kobiety, dopuszczającej aborcję tylko w dwóch przypadkach: przemocy seksualnej lub poważnego zagrożenia zdrowia kobiety.
I tak, za jednym zamachem, prawo, które, jak sądziłem, nabyły przez jakiś czas kobiety, jest po raz n-ty kwestionowane przez kraj europejski, który chciałby być na czele życia obywatelskiego.
We Włoszech dobrowolne przerwanie ciąży (IVG) jest legalne dopiero od 1978 r., po demonstracyjnych działaniach wielu bojowników, takich jak włoscy radykałowie.W 1975 r. de facto został aresztowany sekretarz Partii Radykalnej Gianfranco Spadaccia wraz z Adele Faccio i Emmą Bonino za zgłoszenie się władzom policyjnym za dokonywanie aborcji, a następnie w konspiracji. szowinistyczna, jak Włochy.
Dlatego też w 1978 r. weszła ustawa o „IVG”, słynna ustawa nr 194, która stanowiła, że kobieta może dobrowolnie i swobodnie uciekać się do aborcji w ciągu pierwszych 90 dni, podczas gdy w czwartym i piątym miesiącu przerwa była dozwolona tylko ze względów zdrowotnych dotyczących kobiety lub dziecka Prawo nadal obowiązuje, ale często włoskie kobiety i mężczyźni musieli interweniować, aby bronić go przed próbami reform, o czym wspomnieliśmy w tym artykule.
Zobacz też
Oprócz tych gróźb reform, które mają tendencję do ponownego kolonizowania kobiecego ciała i woli za pomocą praw państwowych, istnieje znacznie bardziej subtelna i podstępna forma ograniczania wolności oraz sprzeciw sumienia lekarzy, którzy powinni dokonywać aborcji. . W rzeczywistości obliczono, że 68% włoskich lekarzy odmawia wykonywania dobrowolnych aborcji, posługując się instrumentem sprzeciwu sumienia, skutecznie ograniczając wolności gwarantowane prawem194 i utrudniając wykonanie aborcji.
To, co mnie najbardziej uderzyło, to odsetek sprzeciwiających się lekarzy w centrum-południe: od 80 do 85%! Ogromny odsetek, być może także u podstaw spadku liczby aborcji w latach 2011-2012, wynika z danych Raportu Rocznego Ministerstwa Zdrowia z Ustawy 194.
Ostatnią interesującą sprawą dotyczącą Włoch (i nie tylko) była dyskusja w Parlamencie Europejskim, który większością głosów odrzucił prawo do „bezpiecznej i legalnej” aborcji w całej Europie. Powodem sporu była m.in. możliwość uzyskania aborcji dla dziewczynek poniżej 18 roku życia bez zgody rodziców (konieczna także we Włoszech dla nieletnich). Wraz z odrzuceniem podskoczyły jednak również inne głosy prawa, które ustanowiło kryteria edukacji seksualnej i prewencji. Krok wstecz w „Europie praw wspólnotowych.
Kroki z powrotem w prawo do aborcji
Oprócz Hiszpanii, oto inne przypadki wycofywania się z aborcji przez kraje uważane za przodujące:
1. W Stanach Zjednoczonych Izba Reprezentantów zatwierdziła środek zachęcający ubezpieczycieli do zaprzestania płacenia refundacji w przypadku aborcji.
2. We Francji 40 000 ludzi demonstrowało przeciwko ustawie IVG z 1975 r., wzbudzając zaniepokojenie presją liberalnego zabijania w kraju uważanym za awangardę sekularyzmu i praw.
Kraje UE, które odmawiają prawa do dobrowolnej aborcji
1. Aborcja jest w Polsce nielegalna od 1997 r., mimo że od 2004 r. jest członkiem Unii Europejskiej. Każdego roku dokonuje się około 100 000 potajemnych aborcji.
2. W Irlandii aborcja jest dozwolona tylko wtedy, gdy ciąża stanowi zagrożenie dla zdrowia kobiety.
3. Malta I Cypr dopuszczają aborcje tylko w przypadku zagrożenia zdrowia kobiety, ciąży w wyniku przemocy seksualnej i wad rozwojowych płodu.
Kraje UE, które późno wprowadziły przepisy dotyczące aborcji
1. Belgia oficjalnie zalegalizowała dobrowolną aborcję dopiero w 1990 roku, wcześniej była tylko "tolerowana".
2. Portugalia zalegalizowała aborcję do dziesiątego tygodnia ciąży dopiero w 2007 roku.
